Ons verhaal

Het zorgende heeft altijd in mij gezeten

Ik kan het verhaal van Chateau D’Hamont niet vertellen zonder het over de jongere versie van mezelf te hebben.

Toen ik de jaren 80 afstudeerde als verpleegster, ging ik aan de slag in het ziekenhuis van Lanaken. Ik werkte er in de operatiekamer en op de spoedafdeling. Dokters en chirurgen assisteren, patiënten voorbereiden voor de operatie… Ik heb dat 28 jaar lang graag gedaan. Maar toch knaagde er iets.

Want patiënten kwamen onder narcose binnen en rolden zo ook weer naar buiten. Niet de ideale setting voor leuke babbels. Voor mij betekende zorgen voor veel meer. En dat ervaarde ik hoe langer hoe meer als een gemis.

Los daarvan was ik ook enorm gefascineerd door gebouwen

Misschien omdat mijn man in de bouw stond en nog altijd staat. Onderweg naar het werk, tijdens een fietstocht of een wandeling, vaak sprak een mooi gebouw mij aan. Daar is nog iets schoon van te maken, dacht ik dan vaak. Wat die iets was, was in het begin helemaal niet concreet. Ik was ook nog zo jong. En een startkapitaal was er ook niet. Toch is dat idee altijd in mijn achterhoofd blijven zitten.

Op een bepaald moment kwamen die twee dingen samen. Het feit dat ik iets miste in mijn toenmalige job. En het steeds grotere verlangen om zélf iets te beginnen.

Ik hakte de knoop door: ik zou zelf een seniorenresidentie openen

Maar dan helemaal anders, op mijn eigen manier. En in dat nieuwe hoofdstuk zou ook mijn gezin een belangrijke rol spelen. Met goede moed begon ik aan mijn studies Beheerder woonzorgcentrum.

Ik kan het verhaal van Chateau D’Hamont dan ook niet vertellen zonder het over mijn gezin te hebben: mijn man Jean-Paul en dochters Anneleen en Katrien.

We zochten specifiek naar een vierkantshoeve die we samen zouden opknappen

Waar we samen in zouden wonen. En waar ieder gezinslid zijn of haar eigen rol zou spelen in dat nieuwe zorgproject.

Begin 2012 vielen onze ogen op Chateau D’Hamont. Toen volledig bouwvallig. De poort ging bij wijzen van spreken nog net open, maar de rest van het gebouw had serieus afgezien door de jaren heen. Toch waren we meteen verliefd. We zagen het potentieel en wisten toen al: Dit moeten we doen. Samen.

Mijn man vertaalde onze visie in concrete acties

Alleen de buitenmuren zijn behouden - alles is hier nieuw: het dak, de ramen en deuren… Uiteraard met respect met het vroegere uitzicht van de vierkantshoeve. En we hebben veel zelf gedaan: een jaar lang zwoegden we als gezin elk weekend en elke vrije dag in ons kasteeltje. Beetje bij beetje gaven we zo vorm aan onze droom. Tot wat het vandaag is.

Voilà, nu ken je ons verhaal. Hoog tijd om onze visie op zorg te leren kennen.